Interesse 🤩
Gisteren dronk ik een bakske koffie met Gerard.
We hadden elkaar zes jaar eerder ontmoet. Na een lezing kwam hij met zijn rollator naar me toe geschuifeld en zei: “Bedankt voor je verhaal. Dat pak ik mooi nog even mee op mijn leeftijd!”
Dat vond ik opvallend. Een ouder iemand die nog zo open en fris in het leven stond. En zo werd hij zonder het te weten de inspiratie voor mijn nieuwe schrijfproject.
Een ontdekkingstocht naar de vraag: hoe blijf je een leven lang nieuwsgierig?
Want hoe doe je dat? Wel ouder worden, maar niet zuur.
In de zes jaar tussen de lezing en onze kop koffie, werkte ik op en af aan het schrijfproject. Oké, eerlijk, meer af dan op. Maar ik dook in de wetenschappelijke artikelen, verdiepte me in de theorie van nieuwsgierigheid, las biografieën van allerlei grootheden en luisterde talloze podcasts.
Maar er mistte iets. Want ik schreef wel woorden, maar het waren geen doorleefde verhalen. Het bleef te theoretisch. Te abstract. Niet van mij. Het was tekst die van iedereen en ChatGPT had kunnen zijn.
Ook dacht ik vanuit eerdere experimenten al veel meer over nieuwsgierigheid te weten dan ik eigenlijk deed. En faalde daarom elke keer keurig om iets van waarde op te leveren bij de uitgever. (Sorry Elke en Wieke)
Dus gisteren maakte ik mijn grootste fout van deze praktische ontdekkingstocht eindelijk goed. En deed ik waar ik eigenlijk mee had moeten beginnen. Een bakske koffie in Brabant met de inmiddels 82 jarige Gerard en zijn vrouw Ria.
Aan de keukentafel van hun keurige seniorenappartement met uitzicht over een rustige vijver, werd een ding al snel duidelijk. Gerard is een prater. Niet omdat hij zichzelf graag hoort praten, maar omdat er zo veel moois te vertellen is.
Voornamelijk over zijn acht kleinkinderen. Dan verschijnt er een lach en een twinkeling in zijn ogen. Want zijn kleinkinderen blijken het antwoord op alles. En luisterend naar zijn verhaal lijkt het alsof het nieuwsgierige leven voor Gerard begon toen hij Opa Gerard werd.
Want als jonge jongen nam hij onvrijwillig de bakkerij over van zijn vader. Hij werkte zich een leven lang kapot, tot een herseninfarct aan toe. En het koor waar hij al sinds zijn 20e (!!) in zingt, is onlangs gestopt te bestaan. Het is zeker niet allemaal regenbogen en zonneschijn geweest. En ook nu zijn er fysieke ongemakken.
Maar op de vraag hoe hij op 82 jarige leeftijd zo nieuwsgierig naar het leven blijft, is zijn antwoord zonder twijfelen: “Onze kleinkinderen. Ik heb interesse in mijn kleinkinderen. En ik heb interesse in hún interesses.”
Het is grappig dat hij de voorkeur geeft aan interesse in plaats van nieuwsgierigheid. Dat doen meer mensen op leeftijd. En waar ik nieuwsgierigheid grotendeels zag als iets individueels, benadrukt opa Gerard vooral nieuwsgierig te zijn naar de interesse van anderen.
Hij praat honderduit. Hij slaat zijpaden in. Komt soms weer terug. Om op een bepaalt moment zelfs spontaan te beginnen aan een Duits lied. Waarop zijn vrouw vrolijk meezingt.
Na twee uur staat zijn volle kop koffie nog steeds op tafel en vraag ik nog één keer: “Gerard, als je een ding zou mogen benoemen, wat houdt je dan een leven lang geïnteresseerd in de wereld om je heen?”
Hij valt voor het eerst een paar seconden stil. Zelfs zijn vrouw is verbaasd. Hij kijkt me aan met een frons. Peinzend. En zegt dan: “Dat is een moeilijke vraag jongen.”
Na nog een stilte, veranderd plots de mimiek van zijn gezicht. De twinkeling is terug en hij begint te lachen. “Dat is een hele moeilijke vraag, maar gelukkig ga jij daar een boek over schrijven!”
Tot de volgende,
Kevin
♥️ Mijn Favoriete Dingen
❓ Vraag: Hoe blijf je een leven lang nieuwsgierig?
Oké, het schrijfproject is opnieuw aan. En daarom ben ik benieuwd. Wat denk jij? Hoe blijf je een leven lang nieuwsgierig? Wat zijn de (publieke) geheimen? Wat komt er bij deze vraag bij je op? Welke richting wil je me op sturen? Wie moet ik spreken en/of ontmoeten? Waar moet ik langs? Welke ‘ja, maar’ of andere gedachtespinsels heb je bij deze vraag? Wil je me helpen door je ideeën en gedachten te delen via een antwoord op deze mail? Mijn dank is groot!
📕 Boek: Running with the Kenyans van Adharanand Finn
Het is dit boek wat ik ooit in Zuid-Afrika las, wat me opnieuw deed inzien dat ik geen theoretische werken maak, maar juist praktische. Dat ik mijn eigen nieuwsgierigheid volg om antwoorden te ontdekken op vragen die me bezighouden. Want dat is wat de schrijver in dit boek doet. Hij reist naar Kenia om te ontdekken waarom ze daar zo hard rennen. En heel eerlijk, los van de antwoorden is het gewoon leuk om zo’n ontdekkingstocht te volgen.
✍🏼 Quote van de week
Zoals ik in het stuk schreef: ik dacht vanuit eerdere experimenten al veel meer over nieuwsgierigheid te weten dan ik eigenlijk deed. Misschien is dit wel mijn grootste hindernis geweest om tot nu toe echt tot nieuwe inzichten en verhalen te komen rondom dit onderwerp. Terwijl ik deze uitspraak toch minimaal twee keer per week aan zalen met mensen laat zien….
“Je kunt niet leren wat je al denkt te weten”
— Epictetus
Deze post verscheen op 01/10/2025 als Nieuwsgierigheidsbrief. Wil je deze automatisch elke 1e en 3e woensdag van de maand in je inbox ontvangen? Meld je aan.
⬇️⬇️⬇️