37 lessen in 37 jaar 🎂
Nieuwsbriefvriend(in),
Het is de 3e keer dat ik rond mijn verjaardag terugblik op het afgelopen jaar. Ik deed dat eerder op mijn 33e en 35e.
Zoals elke keer zijn er een aantal grote(re) gebeurtenissen.
We kregen in dit levensjaar ons tweede kindje, een zoon. Zijn zus is inmiddels twee en een beetje. En al het ritme (slaap, werk, sport, etc) wat we hadden terugvonden, is opnieuw verdwenen.
Maar hoe die twee (nu al) naar elkaar lachen, is onbeschrijfelijk. Kortom, we zijn moe en zielsgelukkig.
Daarnaast begon ik voor het eerst sinds aan een langer lopend experiment voor een klant. Een uitvoeringsdienst van de Rijksoverheid. Het is alles je je erbij kunt bedenken en niet. Ik richt me op innovatie. Op dit moment loopt het 2e blok van 3 maanden voor 2 dagen in de week.
Maar los van de life-events zaten er opvallend veel interessante inzichten in de kleinere dingen. Dus het is weer een bonte mix van inzichten. Opdat ik vanaf nu minder in oude valkuilen trap.
Op een nieuw levensjaar en tot over twee weken,
Kevin
♥️ Mijn Favoriete Lessen
Op mijn verjaardag krijg ik, zoals iedereen, op allerlei plekken felicitaties. Super lief en soms wat gek. Vooral op LinkedIn. Jaar na jaar zeggen dezelfde mensen die ik niet ken: ‘gefeliciteerd’. Het hoort vast bij een marketingstrategie, maar als ik ze bedank en vraag hoe het met ze gaat, krijg ik pas een jaar later een duimpje terug. En een felicitatie…
Vorig jaar op mijn verjaardag rende ik 36 kilometer. Eentje voor elk verstreken levensjaar. Dat gaf ongeveer zes minuten per jaar om terug te denken aan waar ik op dat moment in mijn leven was. Een interessante manier van reflecteren. Dit jaar zit ik vermoedelijk in de sauna.
Twee weken later rende ik 50 kilometer over het strand voor de Hartstichting. Van Kijkduin naar Zandvoort. Het leverde ruim 25.000 euro op voor het goede doel. Dat bedrag begon met een losse euro van een wildvreemde man na een presentatie. De les? Start vanuit waar je bent. Stap voor stap. Meter voor meter. En in dit geval, euro voor euro.
We verbouwden de zolder. Twee dakkapellen, twee kamers en een badkamer. Onthoud: De impact van een verbouwing is altijd groter dan je vooraf denkt. Ook al doet de aannemer (bijna) alles.
In de periode voordat onze zoon werd geboren, koos ik door de drukte om wat minder lezingen te doen. Dat liet meer energie, aandacht en voorbereidingstijd. Waardoor ik onverwacht de lezingen die ik wel deed, leuker vond om te doen.
Ik ben zelf enig kind. En nog steeds wordt me gevraagd: heb je het nooit gemist, een broer(tje) of zus(je)? Het simpele antwoord is nee. Want ik heb geen idee hoe dat is. Maar vanaf het moment dat de grote zus haar kleine broertje in haar armen had, snap ik beter waar die vraag vandaan komt.
Een tweede kindje bevalt ons dus fantastisch. Zoals eerder voorspelt, is het wel nóg drukker. Maar toen ik rustig nadacht over ‘drukte’ in mijn leven tot nu toe, kwam ik tot een interessante conclusie: het is nooit anders geweest.
Nog even over slaap. Of het gebrek daar aan. Goede vriend Thaddeus Knops stuurde me dit plaatje na een telefoongesprek. En dat heb ik gelijk omarmd.
Een laatste inzicht over kinderen: ik weet geen beter voorbeeld om duidelijk te maken hoe het hebben van kinderen je leven op zijn kop zet: ik ga nu met plezier (!!!) naar een tuincentrum. Ja. Echt waar. Bizar.
Ik startte dit jaar een opdracht rondom innovatie bij een uitvoeringsdienst van de overheid. Waar ik jaren vooral alleen werkte, vind ik het opvallend leuk ergens wat langer bij betrokken te zijn en (hopelijk) iets tofs voor elkaar te krijgen. Samen met anderen.
Een van de beste inzichten rondom innovatie leerde ik van mijn zwager Lukas: iets werkend krijgen is knap, maar het gaat erom dat het ook wordt gebruikt. En dat zijn twee compleet verschillende dingen. Want de technologie is leuk. Gedrag is altijd de basis.
Gedrag (en cultuur), en daarmee de uitkomst van een experiment, zijn daarom niet altijd meetbaar. Ik vind dat prima. Managers minder. Die vragen: ‘wat levert het dan op?’ Maar niet alles wat er toe doet is meetbaar. Daarom vraag ik vaak vooraf wat iemand hoopt te leren. En dan is er nog maar één uitgangspunt: wie het meeste leert wint.
En daarbij: het doel van een experiment is niet bewijzen dát jouw idee werkt, maar ontdekken wát er werkt. En dat lijkt een nuance, maar het is een compleet andere (open) houding.
Ik las deze zomer opnieuw mijn favoriete boeken (‘De waarheid over de zaak Harry Quebert’ (mijn favoriete roman), ‘Stolen focus’, ‘Stillness is the key’ en ‘4000 weeks’. En boeken opnieuw lezen lijkt misschien tijdverspilling. Maar hetzelfde boek, in een andere levensfase, is een compleet ander boek.
Tegelijk koop ik op een vliegveld juist altijd een boek wat ik normaal niet zou lezen. Dit keer ‘Days at the Morisaki Bookshop’. Een Japanse roman over een boekenwinkel. Niet mijn all time favorite, maar verrassend vermakelijk. En een bevestiging dat het leuk is soms even buiten je eigen bubbel te zijn.
Nog iets over boeken, net als Ryan Holiday geef ik een nieuw boek altijd ‘100 pagina’s min mijn leeftijd’ om me te vangen. Als ik dan nog niet overtuigd ben, mag ik het zonder spijt wegleggen.
Ik ben dit jaar voor het eerst naar een lezing van diezelfde Ryan Holiday geweest in Ahoy. Samen met Kim Spinder en Martin Hersman. Later stonden we met een groep ‘bekenden’ na te praten. Eigenlijk werd Ryan geëvalueerd. Toen het (blijkbaar) mijn beurt was om mijn mening te geven, merkte ik iets opvallends. Het maakte me niet zoveel uit hoe goed hij (niet) was. Het was gewoon tof om met twee vrienden een avond weg te zijn.
Ik hoorde in een podcast de uitspraak: ‘Als je succesvol bent, is het soms verstandig 10% van je succes in te leveren voor 50% meer plezier’. En dat is zó waar. Ik denk hier nu bijna elke dag aan.
Goede vriend Bram Streppel, die daadwerkelijk op een eiland woont, stuurde me dit plaatje. En hoewel ik het nieuws niet helemaal in de ban heb gedaan, mag de zorg voor je naasten in je directe omgeving nooit ten koste gaan van ‘op de hoogte zijn’ van het wereldnieuws.
De podcast van David van Reybrouck ‘Revolusi’ over de geschiedenis van Nederland in Indonesië zette een luikje open naar meer interesse in geschiedenis. Want grappig genoeg is het verdiepen in de geschiedenis misschien wel de beste manier om te begrijpen wat er vandaag gebeurt.
Voorheen was mijn beeld van geschiedenis tamelijk bekrompen. Het leek me te gaan over jaartallen, feitjes en andere trivia. Maar zoals Robert Greene zegt; je moet onthouden dat op elk moment in de geschiedenis, mensen zoals jij en ik in dat moment, ook niet wisten wat er over een uur stond te gebeuren.
Toen ik in onze plaatselijke boekhandel op de achterkant van een boek las: “Je weet eigenlijk altijd te weinig over je eigen land.” Vond ik dat zo’n mooi uitgangspunt van nieuwsgierigheid. En die houding kun je toepassen op alles: “Je weet eigenlijk altijd te weinig over …”
Sowieso is toegeven dat je iets (nog) niet weet een onderschatte vaardigheid. En toch knik ik nog geregeld mee als iemand zegt: “Je kent die en die toch wel?” De keren dat het me wel lukt om ‘nee, vertel..’ te zeggen, leidt dat eigenlijk altijd tot een interessant gesprek.
Aan de andere kant, soms is het ook goed te beseffen dat je wel degelijk meer weet dan je denkt. Bescheidenheid is mooi. Maar zoals comedian Jimmy Carr zegt in deze podcast: “There’s someone with half your talent, but five times your self belief making ten times the money.”
Dat zelfvertrouwen hoeft dan weer niet door te slaan naar arrogantie. Ik leerde van Frans Miggelbrink om de verleiding te weerstaan het groter te maken dan het is. Wat ik zo mooi vind: hij is al grijs en doet nog steeds, zoals hij zelf zegt, praatjes (voor gigantische zalen) en hij schrijft stukjes (voor de krant).
Toch had ik een prettig moment dit jaar als het aankomt op ‘externe validatie’. Op een congres voor 1000 medewerkers van ASML deed ik het afsluitende praatje. In het Engels. De reacties waren achteraf zo enthousiast, dat ik ondanks dik 500 presentaties aan ervaring, na deze pas dacht: zie je wel, ik kan dit. En dat is toch lekker voor het moraal. (foto gemaakt door Ralf de Pagter)
Iets anders, scroll eens door je eigen foto’s op je telefoon in plaats van door Instagram. Voor deze 37 lessen heb ik de foto’s op mijn telefoon teruggekeken en mijn dagboek/notitieboekjes doorgelezen. Het aantal fijne herinneringen en oja’s was verbazingwekkend. En de lijst met nieuwe oude ideeën die dat opleverde ook.
Het lijkt wel alsof opletten de meest onderschatte vaardigheid van onze tijd is. Want elke keer als je naar dat stukje glas tuurt (waar je niet doorheen kunt kijken), gebeurt er zoveel om je heen wat je niet ziet. Oftewel, foto’s maken is leuk, maar leg die telefoon ook weg. Vooral als je achter een kinderwagen loopt. (sorry, dit belerende punt moest eruit)
Wil je een andere leuke manier om waardevolle momenten vast te leggen? Ik gaf onze dochter onlangs een wegwerpcamera waar we elke dag één foto mee maken. Ze kiest zelf het moment. Het geeft een mooi inkijkje in wat zij waardevolle momenten vindt.
Het leuke aan het maken van een nieuwsbrief, vind ik het brief gedeelte. Daarom start ik altijd met ‘Nieuwsbriefvriend(in)’ en sluit ik af met ‘tot de volgende, Kevin’. Omdat het echt voelt alsof ik een (digitale) brief schrijf. En de reacties die jullie daar op hebben zijn elke keer weer voer voor nieuwe nieuwsgierigheidspaadjes.
Daarom vroeg ik twee weken geleden aan jullie: hoe blijf je een leven lang nieuwsgierig? De reacties waren veel uitgebreider dan verwacht. En zoals nieuwsbriefvriend Pim terecht zei: ik denk niet dat je één richting op moet, maar meerdere.
Dat sluit aan bij het inzicht dat er verschillende vormen van nieuwsgierigheid bestaan. En waarom het praktisch onderzoek tot nu toe best complex is geweest. Maar ik heb jullie inzichten gebundeld in een Google Doc (wat ik in de volgende nieuwsbrief deel), en heb daarom nu een prachtig vertrekpunt.
Ik vroeg ook een Professor op Nyenrode hoe je een leven lang nieuwsgierig blijft. Hij dacht lang na en benadrukte toen dat het belangrijk is om vragen te blijven stellen. Ik vond het wat onderweldigend. Later in de auto veranderde dit in hoopvol. Blijkbaar is er nog een boel te ontdekken.
Ook dronk ik eindelijk een bakske koffie met de aanstichter van dit boekenproject: de 82-jarige Gerard. Het duurde zes jaar na onze eerste ontmoeting voordat ik het initiatief nam om bij hem langs te gaan. De eerste stap van nieuwsgierigheid is en blijft daarom ‘ga naar buiten’.
Ik deed vorige maand een praatje voor een Franse bank in Nice. En dat was, ja, precies… Maar goed, tijdens de lunchpauze wilde een van de aanwezigen zwemmen in zee. Om gelijk aan zijn gedachte toe te voegen: maar dat wordt pas aan het einde van de dag, want anders ziet iedereen me met een handdoek het hotel uitlopen. Nadat ik vroeg: “Ja, en?!” lagen we tien minuten later in zee. Je moet weten wanneer het wel en niet uitmaakt wat anderen van je vinden.
Want het was ook een jaar met een rits aan condoleances en uitvaarten. Tot het punt dat ik een keer bij het verkeerde uitvaartcentrum stond, omdat ik er automatisch van was uitgegaan dat het op dezelfde plek was als de uitvaart van de week ervoor. Om maar te zeggen, het is allemaal niet vanzelfsprekend.
En zoals altijd, eindig met een lach:
Deze post verscheen op 15/10/2025 als Nieuwsgierigheidsbrief. Wil je deze automatisch elke 1e en 3e woensdag van de maand in je inbox ontvangen? Meld je aan.
⬇️⬇️⬇️